Są takie momenty, kiedy chciałbym rzucić monetą i pozwolić losowi decydować o mnie, o tym, co mam zrobić, czy co wybrać. Najbardziej jednak chciałbym w takich momentach, aby ta moneta zawisła w powietrzu i dała mi znać, że najlepiej to wszystko zostawić w spokoju. Oczekuję niemożliwego i czasem wkurza mnie to, że tak się nie stanie. Że z niebios nie zejdzie jakaś mistyczna postać, aby zwolnić mnie z obowiązku… jakikolwiek by on nie był.
I tak dotarło do mnie to, że odkąd pamiętam to cały czas pędzę. Jak gdyby jutra nie było. Jakby goniła mnie śmierć na rowerze, a ja desperacko biegnę przed siebie, bo nie w taki sposób chciałbym umrzeć. Chociaż ci, którzy mnie znają, pewnie powiedzieliby, że jestem najbardziej wyluzowaną osobą na świecie, to ja sam dobrze znam tego mnie: zamkniętego tam głęboko w środku, wyglądającego przez swoje małe okienko na świat. Tego mnie, który potrafi wybaczać niewybaczalne, który potrafi mieć takiego kija w tyłku, że sam muszę zapytać siebie, o co mi chodzi, a moje wewnętrzne ja odpowiada mi pretensjonalnie “domyśl się”, który czasem po prostu ma dość i coraz częściej zasłania uszy, zamyka oczy i wstrzymuje oddech. Tego, który lubi jak kot leżeć na słońcu, a następnego dnia czekać na deszcz.
Stwierdziłem, że rzucę monetą. Może nie prawdziwą, ale taką wymyśloną. Oczyma wyobraźni widziałem trajektorię jej lotu, prędkość z jaką upadnie i obliczyłem prawdopodobieństwo wypadnięcia oczekiwanej przeze mnie opcji. Los jednak zadecydował inaczej, więc chcąc nie chcąc biorę się za pisanie.
Walentynki. I tutaj pojawia się pustka w mojej głowie. Bo co można by napisać o tym dniu, skoro ostatni raz styczność z tematem miałem w liceum? Jako dziecko patrzyłem na ten dzień jako coś uroczego, bo dwoje ludzi się kocha i to jest takie miłe, jako zbuntowany nastolatek widziałem to jako objaw choroby komercyjnego świata, a jako dorosły patrzę na to ze zdziwieniem, bo dlaczego ludzie muszą sobie wyznaczyć dzień w roku, aby być dla siebie miłym, obdarowywać się prezentami, spędzać razem czas, skoro to powinno być częścią prozy życia.
Zdarzały się jednak momenty w moim życiu, kiedy walentynki były czymś miłym. Jako bardzo zagubiony i zmęczony sam sobą nastolatek dałem walentynkę chłopakowi, który mi się podobał. Oczywiście anonimowo. Pamiętam jego uśmiech, kiedy ją przeczytał i mój wewnętrzny strach, aby się przyznać, że to ode mnie. No bo on był w moim typie, ale ja doskonale wiedziałem, że ja nigdy nie byłbym w jego typie. Ostatecznie moją walentynkę przywłaczyła sobie jakaś dziewczyna, a ja mogłem się kopać sam ze sobą w myślach za brak jaj, ale z drugiej strony, czy faktycznie miałbym jakąś szansę? Pozostał mi jednak w pamięci ten jego uroczy uśmiech, kiedy przeczytał ode mnie wierszyk. Mój wierszyk.
Pamiętam też sytuację z podstawówki, kiedy chciałem dać walentynkę koleżance z klasy, którą bardzo lubiłem, ale jako nienormalne dziecko, zamiast podejść i podać lub w wersji stealth wrzucić jej ją do plecaka, ja po prostu rzuciłem w nią tą karteczką i uciekłem (i nie wiem do dziś dlaczego to zrobiłem!). Zostaliśmy po tym przyjaciółmi, a ona mi co roku to wypominała.
W liceum dawałem walentynki wszystkim znajomym. W końcu przyjaźń to też rodzaj miłości. Wysyłałem też je osobom, które praktycznie żadnych nie dostawały, aby nie czuły się zapomniane i pominięte. W końcu samotnego nastolatka taki dzień potrafił dobijać podwójnie, a napisanie czegoś miłego nie kosztuje nic poza odrobiną czasu.
Zebrało mi się na wspomnienia, bo chciałem sobie przypomnieć, dlaczego nie przepadam za walentynkami i dotarło do mnie, że nic do nich nie mam. Po prostu wyrosłem z nich tak jak wyrosłem ze Świętego Mikołaja i innych bajek, w które wierzą dzieci. Ale kiedyś potrafiły one być magiczne, bo dla dziecka, dla nastolatka znaczyły one, że jest tam gdzieś ktoś, kto się o nas troszczy, kto o nas pamięta. I to był ten sens tego dnia, który mi w całym biegu życia umknął.
Mefisto
Chyba każdy ma takie swoje “ja”, którego nie znają nawet najlepsi znajomi. Taką część siebie, którą nie dzielimy się z innymi.
Ja chyba jestem z tego rocznika, który w szkole jeszcze walentynek nie obchodził. Nie pamiętam żeby cokolwiek się z tej okazji działo albo po prostu w moim otoczeniu się nie działo. Niedawno dowiedziałam się, że single też mają swoje swięto i że to dziś. No ale bądźmy konsekwentni, nie obchodzę walentynek to i dnia singla nie będę obchodzić 😉
U mnie w szkole była poczta walentynkowa, ale to było dobrowolne i wielu osobom się nawet nie chciało.
O dniu singla nie wiedziałem. Jak będzie jakieś dobre jedzenie do tego, to mogę celebrować. 😂
Mnie dalej Walentynki kojarzą się dobrze, ja lubię święta implikujące miłość, radość i czekoladę🙂 Przecież to nie chodzi o to, żeby sie kochać tylko tego dnia, ale żeby mieć dodatkowe miłe święto🙂
W moich związkach jakoś specjalnie ich nie celebrowałam (wręcz pamietam Walentynki, kiedy ja byłam z dziewczynami na imprezie, a mój ówczesny partner grał w gry-oboje mega zadowoleni z takiego obrotu sprawy😉), ale też nigdy nie miałam z nimi problemu.
Za to w latach szkolnych…!🙂❤️W podstawówce pamietam szkolną Pocztę Walentynkową i wysyłane sobie (anonimowo) za jej pośrednictwem kartki!😉Ile to było emocji!😀❤️
W liceum to już sobie odważniej wręczaliśmy, bo i tworzyliśmy już wtedy pierwsze związki, ale pamiętam też podrzuconą przez kogoś anonimową kartkę, która sprawiła mi wiele radości.
Pamietam też, że z moją wielką licealną miłością rozstałam się tuż przed Walentynkami i że spotkaliśmy się specjalnie 14 lutego, żeby ostatni raz wręczyć sobie kartki walentynkowe🙂
Hehe, wiadomo, czekolada najważniejsza. 😂
U mnie też w szkole była taka poczta. Zawsze chciałem ją roznosić, ale nigdy mnie nie wybrano. Pewnie zbyt się tym ekscytowałem i wietrzyli spisek. 😂
O, miły gest z Waszej strony. W sumie to takie pozytywne zakończenie związku. 🙂
To był chyba pierwszy i ostatni raz, kiedy się rozstałam z klasą😂
Zawsze to chociaż ten jeden raz. 😂
boszsz, ja już chyba za stara na takie święto, bo kilka dni przed stwierdziliśmy z moim facetem, że nie będziemy obchodzić.. i nie, nie zabiłam go dzień po… 😀
a licealne?.. jak najbardziej pamiętam, szczególnie te anonimowe, one sprawiały najwięcej radości i ten dreszczyk i podejrzane spojrzenia na kolegów: który to mógł być?.. 😀
PS. czekolada zawsze i wszędzie, tylko nie studencka 😀
Nikt nigdy nie będzie za stary na święto, w którym można dostać sporo czułości i darmowe słodycze. 😉
przekonałeś mnie tymi słodyczami… 😀
No to jest najlepsza strona Walentynek. 😂