siya, Z pamiętnika buntownika..., Page 2

#306. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.27 – Rytuał

2 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Tylko cztery dni dzieliły Cień od realizacji swojego zadania. Jednocześnie były to cztery dni z Japesiem zadającym sto pytań na minutę. Wędrowiec zdawał się wierzyć w to, że jeśli zapyta o wszystko, co możliwe, to pozna odpowiedź na sekretne pytanie: co mu się tak właściwie podobało. Jake odpowiadał najlepiej jak umiał, ale jego zapał stygł wraz ze zbliżającym się rytuałem.

Japeś szybko zauważył tą dziwną barierę między nimi. Wydawała się niemal nienaturalna. Jeszcze szybciej uznał jednak, że mu się to wydawało, a Jake miał go po prostu dosyć. Wędrowiec sam miałby siebie dosyć, gdyby wypytał się chyba o każdy możliwy aspekt darzenia drugiej osoby uczuciem miłości.

Chłopak szybko poczuł dziwną pustkę. Każdy swój wolny moment spędzał z enigmatycznym chłopakiem, a kiedy jednego dnia odpuścił, zrozumiał, że nie potrafił znaleźć sobie zajęcia. Na chwilę zajmował swój umysł codziennymi sprawunkami, ale ostatecznie i tak zastanawiał się, co Jake powiedziałby, gdyby zapytał go o kolejną pozycję z listy rzeczy do zapytania.

Skoro ekspert numer jeden nie chciał z nim rozmawiać, sięgnął po telefon i umówił się z ekspertką numer dwa, której zwierzył się z tego kołtunu myśli w jego głowie. Siya słuchała go uważnie kiwając głową.

– Myślę, że się zakochałeś! – ucieszyła się, a Japeś spojrzał na nią zdumiony. Nie był do końca pewien, czy to na pewno było to uczucie. Zdawało się inne niż to, co czuł wcześniej w stosunku do tej dziewczyny. Dodatkowo internet sugerował, że Wędrowiec miał obsesję i powinien zobaczyć się ze specjalistą. Starał się jednak uwierzyć w swoje kolejne zakochanie. Specjaliści byli w końcu drodzy.

– Nie jestem tego taki pewien. – mruknął cicho. Zbyt bardzo czuł się przytłoczony tym, jak odmienne zdawały się jego myśli o Siyi i Jake’u.

– Też przez to przechodziłam. Uwierz mi. Na początku myślałam, że coś jest ze mną nie tak, bo jak to tak: woleć kobiety. Im bardziej zaczęłam to akceptować, tym łatwiej było mi zrozumieć, co czuję. – tym razem to Japeś kiwał głową. Może ona miała rację tylko Wędrowiec za bardzo się przed tym bronił. Siya pomogła mu przekonać samego siebie, aby przyznał się Jake’owi do kołtuna uczuć, który zrobił się w jego sercu odkąd się poznali.

Chłopak wrócił do domu, aby odpocząć. Miał w planach umówić się z Jake’iem na spotkanie i szczerze porozmawiać o tym, co trapiło jego serce. Los jednak zamierzał go zaskoczyć podrzucająć mu kłodę pod nogi. Kłodę wprost z Krańca Czasu.

Kiedy Japeś wszedł do mieszkania, zamarł. Na podłodze były usypane (sądząc po pustych opakowaniach: z mąki) dziwne kręgi, a Smok siedział pomiędzy nimi. Obok niego stał przerażony duch, a na kanapie siedział Jake ze skrzyżowanymi rękoma i swoim wiecznie groźnym wyrazem twarzy.

– Miło, że w końcu wpadłeś. – mruknął do Wędrowca, który stał jak skamieniały. Prastary westchnął ciężko i podniósł się z pozycji siedzącej.

– Skoro jesteśmy już w komplecie, możemy zaczynać rytuał wygnania! – warknął Smok i wnet otoczyły ich purpurowe opary. Stopniowo wypełniały pomieszczenie, aż pokryły wszystko tworząc osobny, pełen magii pokój. – Ten oto Cień został wysłany, aby pożreć cię za twoje występki, jednakże otrzymałeś łaskę od tego Wędrowca.

Duch kiwnął eteryczną głową.

– Twoje przewinienia należały do najcięższych, dlatego nie unikniesz kary. – huknął, a jego psia powłoka padła bezwiednie na podłogę. Smok ukazał im się w całej swojej okazałości rozprostując pełne wibrującej energii skrzydła.

Cień podniósł się z pozycji siedzącej i obserwował w ciszy rytuał.

– Skazuję cię na tysiąc lat tułaczki po Pustce. Kiedy minie tysiąc lat trafisz na Kraniec Czasu, gdzie przez kolejne tysiąc lat służyć będziesz Wędrowcom. Jeśli ich zawiedziesz, zostaniesz oddany Cieniom. Jeśli jednak odpokutujesz swoje winy, dostaniesz szansę na nowe życie. – jego głos wypełniał coraz mocniej pomieszczenie. Bariera powoli zaczęłą pękać, a moc Prastrarego przebiła się przez magię, która tworzyła ludzkie ciało Japesia.

Z pęknięcia wyłoniła się szkaradna łapa i złapała krzyczącego wniebogłosy ducha. Pociągnęła go ku sobie i wszyscy troje patrzyli jak szczelina zasklepia się w mgnieniu oka. W przeciągu chwili wszystko wróciło do normy, a Smok powrócił do swojej ziemskiej powłoki. Przez dłuższy moment wszyscy trwali w ciszy, którą przerwał Japeś głosem pełnym załamania.

– Jesteś… Cieniem? – Jake jedynie kiwnął na to głową. Bez słowa podszedł do drzwi i złapał za klamkę. Przez chwilę wahał się, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale potem bez słowa wyszedł zostawiając go z jeszcze większym kołtunem w głowie. Wędrowiec spojrzał się ze złością na Prastarego, który wiedział o tożsamości Jake’a. – Dlaczego mi nie powiedziałeś?

– Cóż, poprosił mnie o to. – odparł spokojnie, a Japeś poczuł się zdradzony. Odwrócił się i zamknął w swoim pokoju. Usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach.

Nie dość, że Jake okazał się Cieniem to jeszcze jego mentor go oszukał. Wystarczająco tragedii dla niego na jeden dzień. Opadł na łóżko i gapił się w sufit starając się po prostu znaleźć jakieś sensowne wyjaśnienie, bo nie potrafił pogodzić się w żaden sposób z tą sytuacją.

Bardzo szybko dotarło do niego, że nie potrafił usprawiedliwić żadnego z nich. Nie potrafił też się na nich złościć. Relacje istot z Krańca Czasu z Cieniami były dosyć napięte i Jake nie chciał przysparzać mu dodatkowych problemów? Tylko czy istniał jakiś zakaz w prastarych prawach zabraniający mu kontaktów z nim? Westchnął ciężko. Musiałby się o to zapytać Smoka… A skoro miałby się zacząć odzywać do Prastarego, mógłby równie dobrze porozmawiać z Jake’iem.

Nie miał jednak na to siły. Przykrył się kołdrą i usilnie starał się o tym wszystkim nie myśleć.

Mefisto

#306. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.27 – Rytuał Read More »

#286. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.20 – Kino

4 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Jako że film zaczynał się dopiero wieczorem, udali się wpierw do pizzerii, aby coś zjeść. Japeś zajął się pochłanianiem nienajgorszej pizzy, podczas gdy Siya i Jake wymieniali się energicznie poglądami. Taki stan rzeczy pasował Wędrowcowi najbardziej, bo nie musiał się w żadnym stopniu wysilać. Ponadto miał więcej jedzenia dla siebie…

Jedyne, co przyprawiało go o dreszcz to fakt, że jego towarzysz zerkał na niego od czasu do czasu.

– Pracujesz w szpitalu? – z zadumy wyrwał go głos Jake’a. Wędrowiec spojrzał w jego stronę pytająco, jakby sam nie wiedział. Przęłknął pośpiesznie pizzę, aby mu odpowiedzieć.

– Tak. – rzucił krótko. Cóż więcej mógłby w tej kwestii rzec?

– A co tam robisz? – chłopak oparł się o stół i patrzył na Wędrowca oczekując jakiejś bardziej rozbudowanej odpowiedzi.

– Chyba wszystko… – mruknął. Nie było to kłamstwem. Japeś był istną orkiestrą szpitalnym umiejętności: od czyszczenia podłóg do asystowania mopem przy operacjach. W ten sposób szpital oszczędzał na znieczuleniach.

Jake nie kontynuował tematu widząc, że jego rozmówca był wręcz niechętny w tej kwestii. Szybko zerknął na zegarek w telefonie i zaproponował, aby udać się w stronę kina, bo za niedługo mieli zacząć wyświetlać film.

Dotarli na miejsce dosyć szybko. Jake zajął się kupnem biletów, a Siya z Japesiem wybrali przekąski. Razem udali się do sali i czekali, aż na olbrzymim ekranie wyświetlił się film. Kiedy usiedli, Siya wymieniła porozumiewawcze spojrzenia z Jake’iem i zamienili się miejscami, przez co Jake siedział teraz między nimi. Wędrowiec zaczął się zastanawiać, czy to spotkanie było jednak takie przypadkowe…

Wtem światła przyciemniały, a na ekranie wyświetlił się film. Stopniowo zwiększające się napięcie grozy uświadomiło Japesiowi, że ten film to horror. Wędrowiec zaczął żałować, że nie zadławił się kanapką, pizzą, ani nie przejechał go walec. Mogła go nawet zadziobać mewa. Miał w tej chwili okropnie małą odporność na straszne rzeczy, więc mimowolnie wbiło go w fotel. Im dłużej seans trwał, tym gorzej rozwijała się fabuła, a Wędrowiec przyłapał siebie na wtulaniu się w ramię Jake’a. To samo robiła Siya, która również nie spodziewała się tego, co zgotował im ich przyjaciel.

Chłopak za to wydawał się rozbawiony tą sytuacją widząc dwójkę jego znajomych w kompletnym przerażeniu. Widać było po nim, że ciekawiło go to bardziej niż sam film, bo co chwilę oglądał się na bok patrząc jak Japeś i Siya wbijają mu się paznokciami w skórę.

Dziewczyna w pewnym momencie przeprosiła ich oboje i uciekła tłumacząc się tym, że czegoś pilnie potrzebowano u niej w pracy. Wędrowiec poczuł się, jakby go właśnie sprzedała na części, a on mógł się tylko przytulić do rzeźnika i czekać, aż ten przerobi go na szynkę.

Film skończył się niedługo po wyjściu dziewczyny i Japeś, dziękując magii, liczył na to, że Jake też będzie musiał pójść. On zdawał się mieć jednak inne plany.

– To co? Chcesz iść do domu? Czy może wyskoczymy na chwilę do klubu? – zaproponował. Wędrowiec już miał zadecydować (pierwszy raz tego dnia), ale chłopak ani myślał dać mu dokończyć. – Myślę, że w klubie może być dziś ciekawie.

W niedługim czasie dotarli do miejsca, gdzie w najlepsze rozkręcała się impreza. W środku było głośno i duszno, a ludzie obijali się od siebie pod wpływem chwili (i alkoholu). Japeś nie wiedział jakim cudem tak sprawnie przebili się przez tańczącą masę. Zajął miejsce przy stole, podczas gdy Jake obiecał wrócić z “czymś dobrym”.

Głośna muzyka nie poprawiała stanu Wędrowca. Nie czuł się ani trochę swobodnie w takim miejscu, dziesiątki par oczu obserwujące go ukradkiem doprowadzały go do szaleństwa. Jak ludzie mogli czuć się dobrze w tej kakofonicznej, klaustrofobicznej kaźni? Przecież było tysiące innych sposobów (które akurat Japesiowi nie przychodziły do głowy), w jaki można była spędzić wolny czas…

Mimo tego cierpliwie czekał na powrót swojego towarzysza.

Jake w tym czasie zamówił dwa drinki przy barze i przeciskając się przez tłumy wracał do stolika. W tej gęstwinie nikt nie mógł zauważyć, jak chłopak ukradkiem dosypał czegoś do jednego z napojów.

– Proszę. – postawił przed Wędrowcem przyprawiony drink. – Myślę, że to poprawi ci humor.

Mefisto

#286. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.20 – Kino Read More »

#284. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.19 – Spacer

2 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Siya patrzyła na zmarnowanego Japesia. Patrzyła też czasem na Smoka, który siedział potulnie i merdał ogonem. Jego oczy zdawały się wręcz wołać “babeczka truskawowa”. Wróciła jednak wzrokiem do Wędrowca.

– Japesiu. Dlaczego nie odbierałeś telefonu? – zapytała, a chłopak westchnął.

– Bo się rozładował. – odparł krótko.

– A przed rozładowaniem? – drążyła, a Japeś, który kompletnie nie miał ochoty rozmawiać, zaczął się modlić, aby udławić się kanapką.

– Leżał za daleko. – mruknął. Siya miała jednak do niego dużo więcej cierpliwości niż oczekiwał. – Po co do mnie przyszłaś?

– Wiesz… – uśmiechnęła się delikatnie. – Martwiłam się. Tamtego dnia zostawiłeś mnie z tym czekiem, nie odbierałeś telefonu, nie było cię w pracy. Bałam się, że mogłeś coś sobie zrobić i to do tego przeze mnie…

Siya wyciągnęła czek z torby i położyła go na stole.

– To nie twoja wina. – Wędrowiec przerwał jej pośpiesznie. Na chwilę jednak znów zamilkł, aby zebrać się w sobie i móc mówić dalej. – Po prostu… całe moje życie takie jest. Za cokolwiek się wezmę to to obraca się przeciwko mnie. A czek zachowaj. Proszę.

– Dlaczego? – zapytała zdumiona. Mało kto oddałby tak po prostu tyle pieniędzy.

– Kiedy mówiłaś o tym długu widziałem straszny smutek w twoich oczach. Nie chciałem, abyś była smutna. – odparł przygnębiony tą wizją. Może za bardzo na nią napierał? Nikt przecież nie lubi, jak ktoś im wpada do życia z butami. – Myślałem, że jeśli pomogę to nie zobaczę już smutku w twoich oczach…

– Japesiu. Dziękuję. To naprawdę miłe. Jesteś chyba jedyną osobą zdolną do takich poświęceń. – rzekła do niego z uśmiechem. Wędrowiec przez chwilę poczuł się jak dawniej, ale była to tylko ułuda. Uderzyła go taka kłoda, że nie mógł się już po tym pozbierać…

Znów opadł na stół. Poczuł się bezsilny wobec całego absurdu jaki spotkał go w życiu. Któż by przypuszczał, że ze wszystkich możliwych kombinacji to właśnie jemu przytrafiły się te najbardziej niespotykane. Może gdyby trochę więcej wiedział o ludziach to byłoby mu trochę łatwiej? A teraz czuł się jak głupiec, który postawił ostatnie skarpetki w pokera, bo czuł, że wygra, ale nagle został wyrzucony z kasyna.

– Dlaczego to wszystko jest takie skomplikowane? Myślałem, że będzie prościej. Że przyjadę tutaj, że będzie dobrze, ale cały czas dzieje się coś, czego nawet nie umiem zrozumieć. – jęknął zły na to wszystko. Gdyby wiedział, że ludzkie życie to przewaga problemów nad innymi rzeczami, nigdy nie postanowiłby tego spróbować. Siedziałby na Krańcu Czasu i obserwował jak czas mija i spada w przepaść…

– Rozumiem cię. – Siya oparła dłoń na jego ramieniu. Ona sama spotkała wiele przeszkód na swojej drodze i doskonale rozumiała, jak czuł się Japeś. Poniekąd widziała w nim samą siebie sprzed kilku lat i nie potrafiła inaczej niż spróbować mu pomóc uporać się z samym sobą.

– W życiu zdarzają się ciężkie chwile, który musimy przetrwać. Nie zawsze jest pięknie, ale nie oznacza to, że będzie tylko źle. Pomyśl sobie ile ostatnio przydażyło ci się miłych rzeczy? – zapytała, a Wędrowiec zaczął się zastanawiać. Poznał przyjaciół Siyi, z którymi spędził sporo czasu śmiejąc się z niezrozumiałych mu rzeczy. Dorobił się wielu przyjemnych wspomnień podczas wspólnych spacerów z tą niepozorną dziewczyną. Przez moment czuł, że żył pełnią życia delektując się nowym, niesamowitym uczuciem. W sumie znalazł kilka momentów, kiedy nie było tak źle. To chyba obecny jego stan powodował, że wszystko wydawało się gorzkie i nieprzyjemne.

– Co powiesz na to, abyś się odświeżył i pójdziemy na spacer? Dobrze ci zrobi wyjście na zewnątrz. – zaproponowała. Japeś kiwnął głową i poszedł wziąć szybki prysznic, a Siya w tym czasie wymiziała Smoka za wszystkie czasy. Obiecała mu, że jak tylko wrócą ze spaceru to przyniesie mu jego wymarzoną babeczkę, a Prastary zamerdał ogonem z zadowoleniem. Chociaż jedna osoba na tym świecie troszczyła się o jego potrzeby!

Jak tylko Wędrowiec był względnie suchy, wyszli razem przejść się po okolicznym parku. Świeże powietrze miało na niego zbawienny wpływ. Wciąż jednak czuł się nieswojo w stosunku do Siyi. Skoro wiedział, że nic z tego nie będzie, to jak powinien był się do tego odnieść? Będąc obok niej czuł narastającą nadzieję nawet jeśli jego rozum mówił mu, że to już nie miało sensu. Te dwa sprzeczne uczucia walczyły wewnątrz niego powodując niesamowity dyskomfort. Zaczął się nawet zastanawiać po co w ogóle wychodził z domu…

Nie miał siły opierać się czarnym myślom. Siya coś do niego mówiła, ale on zdawał się być zupełnie gdzieś indziej pogrążony w jego codziennej grze pytań i braku odpowiedzi. Chciał wrócić do domu, schować się pod kołdrę i czekać aż wszystko przestanie mieć znaczenie. Ucieczka była przecież najprostszą rzeczą…

Los jednak rzucił mu pod nogi kolejną kłodę, która uniemożliwiła mu jego taktyczny obrót. Zamarł na chwilę czując ciężar czyjegoś ramienia na sobie. Jego towarzyszka wydawała się równie zaskoczona, ale tylko przez moment, kiedy ujrzała znajomą twarz. Uśmiechnęła się do niego pogodnie.

– Jake! – przywitała go swoim brzęczącym głosem. Japesiowi coś to imię mówiło, ale nie za bardzo mógł skojarzyć. Kiedy tylko spojrzenie Wędrowca spotkało się ze spojrzeniem tajemniczego chłopaka, od razu przypomniał sobie kim on był. Ten, co to wzrokiem wyrywał dusze. Jak tylko to sobie uświadomił, nieprzyjemny dreszcz przebiegł mu po twarzy. Jake na szczęście odsunął się od nich i całkowicie ignorując wystraszonego Japesia, zaczął rozmawiać z Siyą.

– Co? W końcu jednak znalazłaś sobie chłopaka? – mruknął kąśliwie patrząc na siedem nieszczęść jakie w tamtej chwili reprezentował sobą byt z Krańca Czasu. Dziewczyna popatrzyła na nich oboje z lekkim zakłopotaniem, a najbardziej na Wędrowca, którego ta szpilka zabolała bardziej niż ją.

– Interesuję się chłopakami tak samo, jak ty interesujesz się dziewczynami. – odparła grzecznie, chociaż jej usta wykrzywiły się w lekkim grymasie zwycięstwa. Mogłoby się wydawać, że w jakiś sposób się kłócą, ale oboje mieli swego rodzaju satysfakcję z takiego sposobu rozmawiania ze sobą.

– Czyli nie będzie ci przeszkadzało, jeśli go sobie wezmę? – Jake znów położył rękę na ramieniu Japesia i przyciągnął go ku sobie. Chłopak żałował, że wyszedł z łóżka. Żałował, że nie zawinął się w kołdrę i tkwił w tym depresyjnym burito aż po koniec swojego ludzkiego życia. Z drugiej strony nie mógł uzasadnić tej dziwnej obawy w stosunku Jake’a. Wszak on ewidentnie się drażnił z Siyą, a Wędrowiec po prostu znalazł się między nimi na polu słownej bitwy.

– To już tylko zależy od Japesia. – uśmiechnęła się delikatnie. Japeś ucieszył się w duchu, że w końcu ktoś zauważył, że był żywą, zdolną do samodecydowania o sobie osobą. Jake wypuścił go ze swojego uścisku ze złośliwym grymasem na twarzy, który nie wróżył niczego dobrego. Albo po prostu miał taki wyraz twarzy. Ciężko było to stwierdzić.

– Idziecie gdzieś? – zapytał wkładając ręce do kieszeni. Kiedy tylko przestał dogryzać sobie z Siyą, jego wygląd zmienił się diametralnie na taki, jaki można ostatecznie by zaakceptować.

– Poszliśmy na spacer bez konkretnego celu. Coś proponujesz? – zapytała, a Japeś znowu stracił poczucie niezależności. Czekał już tylko na ustalenie miejsca, do którego się udadzą, a on będzie człapać za nimi jak naburmuszony kaczor z całkowitym brakiem asertywności. Mógł się jednak zadławić tą kanapką…

– W kinie jest bardzo fajny film. Co powiecie na to, aby pójść ze mną? – zaproponował. Wędrowiec westchnął jedynie. Siya spojrzała na niego, a potem na Jake’a i uradowana zgodziła się w imieniu swoim i Japesia…

Mefisto

#284. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.19 – Spacer Read More »

#278. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.18 – Kiedy dzwonek dzwoni do drzwi…

4 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Japeś wrócił bardzo późno do domu. Smok od razu wyczuł, że coś było nie tak. Nie śmiał jednak pytać widząc czerwone od płaczu oczy swojego podopiecznego. Chłopak rzucił byle gdzie wierzchnie ubranie i zamknął się w swoim pokoju. Tam padł na łóżko i liczył po cichu, że pościel wciągnie go gdziekolwiek, byleby jak najdalej stąd.

Powinien był się domyśleć, że skoro nic nie przychodziło mu łatwo to i w tej kwestii nie będzie inaczej. Zamiast tego wpadł w pułapkę losu i teraz mógł jedynie lizać rany. Był głupi, naiwny i lekkomyślny – tak myślał o sobie. Jednakże skąd mógł wiedzieć, że ze wszystkich możliwych kombinacji jemu miała się przytrafić ta, przy której nie mógł już wykonać żadnego ruchu?

Czuł się jak magnez na problemy, jakby jego tyłek był stworzony do przyjmowania kopnięć od wszystkiego, co go otaczało. Zamknął oczy i w ciszy czekał, aż zmorzy go sen…

Nad ranem zebrał się do pracy. Mimo szczerych chęci nie mógł jednak pracować. Siedział w kącie pokoju pracowniczego i gapił się przed siebie. Lekarz podszedł do niego, poszturchał go, podokuczał mu, nawet trzepnął go mopem. Japeś jednak nawet nie drgnął. Doktor z ciężkim westchnieniem wypisał Wędrowcowi zwolnienie na dwa tygodnie i zawiózł go do domu.

Chłopak znów padł na łóżko i spędził w nim cały tydzień. Okazjonalnie wychodził spod kołdry, aby coś zjeść i się napić. Jego telefon wibrował co jakiś czas. Ktoś do niego wydzwaniał, ale mało go to obchodziło. W końcu wyczerpała się bateria i pokój ogarnęła cisza.

Cisza, którą jednego dnia przerwał dzwonek do drzwi. Dzwonek tak natarczywy, że nawet ktoś tak dobity jak Japeś w końcu zebrał się, aby sprawdzić kto mógłby się tak dobijać.

Na korytarzu stała Siya, która ucieszyła się na widok wciąż żywego Wędrowca. On jednak tak szczęśliwy nie był. Nie chciał się na razie z nią widzieć. Nie poukładał sobie tego jeszcze w głowie.

– Mogę wejść? – zapytała i nie czekając na odpowiedź wtargnęła do środka. Postawiła na blacie w kuchni siatkę z zakupami i rozejrzała się po pomieszczeniu. Zamarła na chwilę widząc Smoka leżącego na łóżku i zajadle liżącego obrazek w książce. Prastary wykorzystał moment, złapał książkę w pysk i zaniósł do dziewczyny kładąc ją pod jej nogami. Siya przez chwilę nie wiedziała co robić, ale pochyliła się i zerknęła na zdjęcie. Przedstawiało ono babeczkę truskawkową.

– Chciałbyś to zjeść? – zapytała, a Smok zaczął merdać ogonem. Odkąd Japeś wpadł w depresję jedyne co jadł to suche, psie żarcie. Nawet nie miał czego podjadać Wędrowcowi, bo ten konsumował głównie batoniki. – Nie mam żadnej przy sobie, ale mogę ci kupić, jeśli będziesz grzecznym pieskiem.

Prastary zamerdał ogonem. Oddałby wszystko za babeczki truskawkowe (a na pewno oddałby za nie Japesia).

Wędrowiec obserwował ich stojąc wciąż przy drzwiach. Widać było po nim, że był strasznie umęczony, głównie kiepską dietą i zadręczaniem się negatywnymi myślami. Siya podeszła do niego, złapała za rękę i posadziła przy stole.

– Zrobię ci coś do jedzenia. – uśmiechnęła się do niego ciepło. Wyjęła z siatki pieczywo, masło i kilka wędlin. Sprawnie przygotowała bardzo późne śniadanie i postawiła je przed chłopakiem. Sama wróciła do siatek i rozpakowała je do końca chowając wszystko do odpowiednich szafek. Kiedy się jednak odwróciła, Japeś siedział nieruchomo. Nawet nie tknął jedzenia.

– Zjedz, proszę. Marnie wyglądasz. – powiedziała do niego z przejęciem. Wędrowiec wiedział, że nie miał szans. Siegnął po kanapkę i powoli zaczął ją jeść.

Mefisto

#278. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.18 – Kiedy dzwonek dzwoni do drzwi… Read More »

#276. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.17 – Stracona nadzieja

8 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Japeś powoli doczłapał do Siyi. Chyba pierwszy raz czuł się, jakby szedł na skazanie. Dziewczyna uśmiechem przywitała Wędrowca, a ten stanął jak skamieniały i patrzył się przez chwilkę bezmyślnie przed siebie. Wziął głęboki oddech i kiedy tylko jego wybranka była na tyle blisko, wyciągnął przed nią ręce i skierował czek w jej stronę.

– O co chodzi? – Siya spojrzała na niego niepewnie widząc, że chłopak praktycznie stał skamieniały. Zerknęła więc na papier, który trzymał i oniemiała na moment. – Co to jest? Japesiu?

A Wędrowiec stał jak ostatni bałwan z wyciągniętymi doń rękoma. Chociaż bardzo chciał, słowa utknęły mu w gardle i przez moment miał nawet wrażenie, że się dusił. Dziewczyna pociągnęła go w stronę ławki i posadziła na niej obawiając się, że Japeś miał jakaś przedziwny atak.

– Proszę, weź to. – wydukał w końcu. Siya była oszołomiona, bo nigdy nie widziała go w takim stanie. Wzięła od niego czek i przyjrzała mu się uważnie. Co też mu tym razem strzeliło do głowy?

– Ale… o co chodzi? Dlaczego mi dajesz ten czek? – zapytała zdumiona i obserwowała Japesia w nie małym przerażeniu.

– Chcę pomóc ci z tym długiem. – odparł szybko i znów poczuł, jak wszystko w nim pęcznieje, a on coraz gorzej radzi sobie z oddychaniem. Ku jego własnemu zdziwieniu nie dusił się jednak.

– Ja… dziękuję… ale dlaczego? – Siya z zakłopotaniem patrzyła na chłopaka, a ten aż poczerwieniał na twarzy. To był ten moment, kiedy Japeś powinien był wyznać jej miłość, a zamiast tego dusił to w sobie tak bardzo, aż ciśnienie zaczęło wychodzić z niego każdym możliwym otworem. Wiedział jednak, że musiał wziąć się w garść. Zebrał się w sobie i na jednym tchu wyrzucił:

– Ja się w tobie zakochałem! – Wędrowiec pierwszy raz od dłużej chwili wziął głęboki oddech. Skoro już to z siebie wyrzucił, to nie czuł już takiej presji. Musiał jednak przyznać, że w życiu nie sądził jak bardzo stresujące było wyznawanie komuś swoich uczuć.

Siya patrzyła na niego z rosnącym zakłopotaniem, jakby nie wiedziała, co miała powiedzieć. Chłopak wystaraszył się, że zrobił coś nie tak. W końcu bycie człowiekiem wychodziło mu tak dobrze jak rybie jazda na rowerze. Poczuł dziwny ścisk w sercu, ale wytrwale czekał na cokolwiek los zamierzał mu ofiarować.

– Może pójdziemy gdzieś? – dziewczyna zmieniła nagle temat, złapała Wędrowca za rękę i pociągnęła do najbliższej kafejki. Tam zamówiła sobie mocną kawę, a Japesiowi sok w obawie, że cokolwiek z kofeiną rozsadzi mu i tak już skołatane serce.

Trwali oboje w ciszy, aż wreszcie Siya zwróciła się do niego.

– Nie mogę przyjąć tego czeku. – zaczęła powoli. – To bardzo miły gest i dziękuję, że się tak o mnie troszczysz. Ale nie chcę, abyś wydawał na mnie swoje oszczędności.

Japeś patrzył na nią jak zbity psiak, ale nie odzywał się ani słowem czekając na dalszy monolog.

– Co do tego drugiego… – dziewczyna spojrzała się na podłogę i zakłopotana podrapała po szyi. – Nie mogę z tobą być. Jestem lesbijką.

Wędrowiec zgłupiał na chwilkę.

– Przepraszam, ale czym? – wydukał jedynie i tym razem Siya zgłupiała. Szybko jednak przypomniała sobie, że Wędrowiec był z pipidówy na końcu świata, więc mógł nie być obeznany w takich kwestiach.

Wzięła więc głęboki oddech i zaczęła edukować chłopaka w sferach dotąd jemu nieznanych. Im dłużej mówiła, tym bardziej czuł się przytłoczony tym, jak mało wiedział o ludzkim życiu. Jednocześnie coraz bardziej czuł rosnący smutek na myśl o tym, że Siya stała się dla niego zupełnie nieosiągalna. Chyba jednak wolał, kiedy to wszystko znajdowało się w strefie marzeń. Wtedy przynajmniej wydawało mu się, że była jakaś nadzieja.

Przesunął czek w stronę dziewczyny.

– Proszę weź go. Będę się czuł lepiej myśląc o tym, że będzie ci choć trochę łatwiej. – rzekł do niej smutno, podniósł się patrząc na nią z zakłopotaniem. Pożegnał się pośpiesznie i ruszył przed siebie. Potrzebował chwili, aby to wszystko jakoś ułożyć sobie w głowie…

A może tego nie dało się już ułożyć?

Mefisto

#276. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.17 – Stracona nadzieja Read More »

#270. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.16 – Postanowienie

4 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Japeś zaprosił Dominika do swojego mieszkania. Tam kotouchy wdrożył go w szczegóły finansowego życia Siyi. Wędrowiec był zaskoczony, ale przede wszystkim ucieszony. Miał to, czego potrzebował, aby pomóc dziewczynie. W duchu liczył, że nie będzie ona miała mu za złe, że tak bardzo grzebał w jej życiu…

– Naprawdę świetne, że udało ci się to zdobyć. – powiedział do recepcjonisty, a ten aż się zarumienił. – Jak mogę ci się odwdzięczyć?

– Po prostu bądź sobą… cały czas. Nie zmieniaj się! – wykrzyknął i przytulił Wędrowca, aż ten poczuł się niezręcznie. W tej dziwnej atmosferze rozstali się. Japeś podejrzewał, że Dominik opuścił tak szybko jego mieszkanie, bo zdążył coś zwinąć. Miał rację, ale średnio się tym przejmował. W tej chwili pozwoliłby mu wynieść wszystko, co miał, bo informacja, którą dostał, była dla niego bezcenna.

Włączył na telefonie aplikację swojego banku i zerknął na stan konta. Chociaż dług Siyi nie był już taki duży, jego oszczędności pokryłyby jedynie jedną trzecią pozostałej kwoty. Poczuł się trochę zawiedziony, bo liczył, że uda mu się pozbyć tego problemu z jej życia. Jego rozterkę zauważył Smok, więc przyczłapał do swojego podopiecznego i siadł tuż przed nim.

– Co się stało, Japesiu? – zapytał spokojnie, a chłopak wzrócił zrozpaczone oczy w stronę Pradawnego.

– Nie mam aż tyle pieniędzy, aby jej pomóc. – odparł wylogowując się ze swojego konta w banku. Westchnął ciężko. Kolejna kłoda, która wszystko komplikowała.

– Daj jej to, co masz. Myślę, że doceni gest. W końcu starasz się pomóc. Tylko nie mów jej skąd wiesz ile ma tego długu. Ludzie nie lubią, kiedy grzebie się w ich życiu. Nawet, jeśli twoje intencje były dobre. – pouczył Wędrowca, a ten kiwnął głową. – Mam też nadzieję, że więcej nie wpuścisz tutaj tego dziwnego chłopaka do domu. Mam dosyć robienia za strażnika twoich niewypranych majtek. Mam bardzo wrażliwy węch, wiesz? Ten szpitalny odór jest straszny.

– Yyy… dobrze. – kiwnął głową zdumiony. Nie spodziewał się takiej informacji, ale nie dziwił się Pradawnemu. Nawet jemu przeszkadzał ten zapach, ale szpital zaczął oszczędzać na detergentach i wszystko było bardziej chemiczne, aż paliło w oczy i rozpuszczało rękawiczki.

Japeś skupił się jednak na swoim najważniejszym zadaniu: postanowił dać Siyi wszystkie swoje oszczędności. Pośpiesznie wysłał jej wiadomość, aby spotkać się następnego dnia, a kiedy dostał odpowiedź “pewnie” udekorowaną uśmiechniętą emoji, odłożył telefon na stolik i postanowił coś zjeść.

Otworzył lodówkę, gdzie akurat przebywał duch. Oboje spojrzeli na siebie z delikatną irytacją.

– Czy ja nie mogę mieć trochę prywatności? – zapytał Japesia, a ten przewrócił oczyma.

– Oczywiście, że możesz, ale dlaczego w mojej lodówce? – mruknął delikatnie zdenerwowany. Duch wyszedł z środka i stanął na podłodze obok.

– A gdzie indziej miałbym skoro jestem tu uwięziony? – odparł krzyżyjąc dłonie na eterycznej piersi. Wędrowiec westchnął tylko i wyciągnął resztki z wczorajszego obiadu, aby je podgrzać i zjeść.

Jak tylko danie się podgrzało, siadł do stołu i powoli zaczął jeść nienajsmaczniejsze już jedzenie. Był jednak na tyle głodny, aby się nie przejmować. Duch usiadł obok niego i obserwował ze skupieniem jak je.

– Powiedz mi… Mówiłeś już jej, co czujesz? – zapytał nagle z nienacka, a Japeś prawie udusił się kotletem na to pytanie. Jak tylko złapał oddech, spojrzał na swojego rozmówcę pytająco.

– Nie. Dlaczego pytasz? – duch oparł swoją twarz na dłoniach i westchnął głośno.

– Nie wiem. Po prostu widzę jak się dla niej starasz… I nawet nie wiesz, czy ona rzeczywiście cię lubi. – zaczął powoli, a potem wyprostował się. – Skoro zamierzasz jej oddać wszystko, co masz to przy okazji powiesz dlaczego to robisz. Wiesz, miłość jest dobrym uzasadnieniem, dlaczego tak psychopatycznie pchasz się jej w życie.

Japeś był zdumiony. Duch po raz pierwszy raz dał mu dobrą, wartościową radę. W tym całym zdziwieniu znów się zakrztusił.

– Jasna cholera! Dzieciaku! Czy ty możesz jeść i nie przeżywać jednocześnie? – duch prychnął, chociaż wyraźnie go to bawiło. Chłopak kiwnął jedynie głową, podziękował cicho za radę i dokończył posiłek zanim posiłek wykończył jego.

Chociaż bardzo chciał mu się spać to jednak wydawało się to dosyć ciężkie. Wszystko przez to, że zjawa miała rację: powinien powiedzieć Siyi, co czuje. Jednakże myśl o tym powodowała, że całe jego ciało sztywniało ze strachu. Bał się odrzucenia, ale z drugiej strony nie potrafił już wierzyć, że ten stan pomiędzy przyjaźnią a miłością mógłby trwać wiecznie.

Postanowił zaryzykować, postawić wszystko na jedną kartę i powiedzieć jej, co działo się w jego sercu.

Nad ranem pobiegł do banku, gdzie przemiły pan w okienku wydrukował dla niego czek. Wędrowiec wziął niepozorny świstek papieru, który miał jedna niesamowitą wartość. Następnie udał się na miejsce spotkania. W oddali widział czekającą na niego sylwetkę Siyi. Wziął głęboki oddech. W końcu zamierzał nie tylko dać jej czek, ale i swoje serce…

Mefisto

#270. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.16 – Postanowienie Read More »

#268. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.15 – Czas oczekiwania

6 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Zadanie, które Japeś powierzył Dominikowi było trudne, bo wymagało uruchomienia sieci kontaktów i docierania do najbardziej skrytych informacji o i tak wystarczająco tajemniczej dziewczynie. Zwariowany recepcjonista nie poddawał się jednak i zapewniał Wędrowca, że prędzej czy później znajdzie to, czego on szukał, a jego idol (nie mając większego wyboru) ufał mu bezgranicznie.

W międzyczasie chłopak spędzał każdą wolną chwilę z Siyą, rozkoszując się jej towarzystwem. Ona sama wydawała się bardzo pogodna ilekroć spotykała swego dziwnego towarzysza, ale Japeś nie potrafił stwierdzić, czy ona go naprawdę lubiła. Czytanie swoich własnych emocji było dla niego wciąż dosyć skomplikowane, a co dopiero czytanie ich u innych ludzi.

Mimo tego starał się jednak wierzyć, że ich spotkania nie są z przymusu i dziewczyna w jakimś stopniu darzy go pozytywnym uczuciem (czymkolwiek ono by było). Dlatego też odsuwał na bok ponure myśli wkradające się do jego umysłu. Póki co zamierzał się cieszyć i radować momentami spędzonymi z Siyą.

Jednego dnia jego wybranka miała dla niego niespodziankę i zabrała go na spotkanie z jej znajomymi, którzy przyjęli go z entuzjazmem. Japeś był wręcz rozchwytywany przez nieznajomość wielu rzeczy. Często tłumaczył się tym, że mieszkał daleko hen na krańcu świata i wiele rzeczy nie zdążyło jeszcze tam dotrzeć. Siya i jej ekipa edukowali Wędrowca we wszystkich znanych i powszechnych rzeczach, które dla chłopaka były kompletną nowością.

Na jednym ze spotkań zauważył chłopaka, którego strój i wyraz twarzy aż krzyczał o wewnętrznej złości przeciwko wszystkiemu. Wydawał się bardzo nietypowy i zdystantowany w stosunku do nowego nabytku tej wesołej gromady. Jakby tego było mało cały czas mierzył Japesia przeszywającym wzrokiem, aż ten czuł ciarki na plecach.

Na szczęście na ich spotkaniach pokazał się tylko raz. Wędrowiec jednak był zaintrygowany, więc zapytał Siyę kim był ten chłopak, który samym wzrokiem wyrywał duszę i miażdżył ją w myślach. Dziewczyna zaśmiała się jedynie ns ten opis.

– To Jake. – odparła bez zawahania wciąż rozbawiona barwnym opisem swojego znajomego. – On zawsze ma taką minę, kiedy widzi kogoś nowego. Nie przejmuj się, kiedyś mu przejdzie.

Japeś kiwnął jedynie głową. Czuł jednak jakiś dziwny, nieuzasadniony niepokój w sercu. Jak gdyby wszedł na czyjś teren i teraz ten ktoś celował do niego z broni. Starał się jednak uspokoić skołatane myśli. Pewnie znowu coś źle odebrał i niepotrzebnie się tym przejmował. Odrzucił to dziwne uczucie na bok i rozkoszował się czasem spędzonym ze znajomymi.

Późnym wieczorem wrócił do domu. Pod blokiem spotkał Dominika, który trzymał w rękach plik kartek.

– Mam! – zawołał radośnie do Japesia.

Mefisto

#268. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.15 – Czas oczekiwania Read More »

#260. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.13 – Jego pierwsza randka

6 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Siya zamierzała się spóźnić. Tak przynajmniej wynikało z wiadomości, którą wysłała Japesiowi. Chłopak wiernie czekał i czekał, pomimo iż telefon dźwięczał niemal co kwadrans. Wędrowca to jednak nie zrażało. Cierpliwie znosił uderzenia kłody, aby otrzymać ten cudowny widok: sylwetkę swojej wymarzonej dziewczyny na horyzoncie. Podbiegła do niego wyraźnie zmieszana, ale uradowana równie co on.

– Przepraszam! Auto mi nawaliło i musiałam iść na autobus. – wydusiła z siebie starając się złapać oddech. Japeś pewnie by coś powiedział, ale był tak szczęśliwy, że myślami fruwał między chmurkami i dopiero po dłuższej chwili dotarło do niego, że najważniejsze wydarzenie wieczoru – randka – właśnie się zaczęła.

– Nic nie szkodzi. – odparł krótko uśmiechając się jak przygłup. Siya zdawała się nie zwracać uwagi na jego odbiegającego daleko od normy zachowanie. Mogła też ignorować to stwierdzając, że wraz z tym uroczym chłopakiem przychodziła cała jego niesamowita dziwność.

Jako że wybranka serca naszego bohatera porządnie się spóźniła, wszystkie okoliczne kawiarenki się pozamykały, a parka powoli wędrowała sobie po uliczkach rozświetlanych przez żółtawe światło lamp. Jak zawsze ona mówiła, a on tonął w jej słowach, wyobrażając sobie jej życie, czując jej emocje…

Jego serce rozpierała i radość, i ulga, i niesamowite szczęście. To wszystko wydawało się nierealne, jak gdyby był to sen. Jednak ilekroć Japeś potajemnie się uszczypnął, rzeczywistość dawała mu do zrozumienia, że nie śnił, a to doprowadzało go do prawdziwej euforii, która, oczywiście, działa się wewnątrz jego myśli. W końcu gdyby pozwolił sobie na taki zewnętrzny wybuch, prawdopodobnie wystraszyłby Siyę na śmierć…

Siya znów opowiadała mu o swoim życiu i bliskich. Wędrowiec zrobił mapę w zakamarkach swojego umysłu, aby orientować się kto jest kto. Znał już babcię i dziadka, o mamie i tacie nie miał za dużo informacji, ale dla dziewczyny zdawali się oni nie istnieć. Byli kuzyni, wujkowie, ciotki, koleżanki z pracy i pies sąsiada, był szop kradnący śmieci we współpracy z kotem dziadków. Wredny szef i jego upierdliwa żona przewijali się w jej opowieści w każdy dzień tygodnia. Rodzina i znajomi mieli zarezerwowane niewielkie kawałki weekendu, a i te potrafiły przepaść, kiedy pracodawca dzwonił z prośbą “zasuwaj do pracy”.

Ta młoda kobieta była zabiegana i z trudem znajdowała chwilę na relaks. Praca i życie osobiste nie były istniejącymi obok siebie warstwami, a wymiarami nachodzącymi jedno na drugie, przez co zakłócały jej czas odpoczynku. Tam, gdzie powinien znajdować się sen, był nagły telefon od szefa “chodź tu, bo coś się popsuło”, w miejsce odpoczynku wchodziły rachunki i zaległe płatności, a w miejsce porządnego obiadu wpadały okazjonalne dania do mikrofalówki.

– Nie męczy cię to? – Japeś odezwał się po raz drugi podczas całego spotkania. Siya spojrzała na niego siląc się na uśmiech, ale Wędrowiec doskonale widział w nim smutek.

– Nie mam za bardzo wyboru. Moi rodzice mają długi, które teraz ja spłacam… Głupia sytuacja. – mruknęła cicho, a z jej twarzy błyskawicznie uciekła cała radość. Szybko jednak skryła się pod maską fałszywego szczęścia.

– Dlaczego spłacasz ich długi? Dlaczego oni tego nie robią? – chłopak był wyraźnie skołowany. W końcu skoro były to długi jej rodziców, dlaczego ona je spłacała? Jego niedoświadczony rozumek nie wiedział, co o tym myśleć.

– Nakłonili mnie, abym wzięła pożyczkę na siebie. Wiesz, ja miałam spłacać, a oni będą mi oddawać. I skończyło się na tym, że wzięli pieniądze i przestali się do mnie odzywać. – westchnęła cicho, jak gdyby była zarówno zirytowana ich zachowaniem, a jednocześnie wiedziała, że tego się można było po nich spodziewać.

Reszta spotkania przebiegła w smutniejszej atmosferze. Chociaż Siya starała się z całych sił zamaskować swoje uczucia, one wylewały się przez jej błyszczące oczy. Japeś gotował się od środka. Nie mógł przecież tego tak zostawić… Nikt nie zasługiwał na taki los, a już na pewno nie ona!

W jego głowie powoli zaczął rodzić się plan.

Mefisto

#260. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.13 – Jego pierwsza randka Read More »

#253. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.12 – W drodze na spotkanie

9 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Japeś zerwał się z łóżka jak tylko pierwsze promienie słońca dotknęły jego twarzy. Nie mógł spać: był zbyt podeskcytowany spotkaniem. Chociaż czekało go jeszcze wiele zadań tego dnia, on żył już momentem, kiedy znów ją spotka i odpłynie pośród jej opowieści. Zastanawiał się, co u niej było słychać, czy czuła się wystarczająco dobrze, aby się z nim spotkać.

Dzień w pracy minął mu spokojnie. I chociaż jego destrukcyjne zapędy spadły do minimum, cały personel prowadził zakłady, o co chodziło chłopakowi. Najczęściej wybieraną opcją było “w końcu przyzwał tego demona”. Nikt z nich nie zdawał sobie sprawy z tego, że Wędrowiec szedł na swoją pierwszą randkę w życiu. Nikt poza Dominikiem, który o Japesiu wiedział więcej niż on sam.

Młodzieniec wrócił pośpiesznie do domu, aby odświeżyć się i pośpiesznie pozbyć się zapachu szpitala. Kiedy miał już wychodzić, drogę zastąpił mu duch z tym swoim dzikim błyskiem w przezroczystym oku.

– Nim wyjdziesz: mam dla ciebie prezent! – rzekł odważnie do Japesia, który poczuł się dość niepewnie. W końcu nie na co dzień dostaje się prezent od zjawy-pasożyta. – Zamierzam dać ci cenną radę jak wyrywać laski!

– Jak wyrywać? Jak chwasty? Ale ja nie idę niczego wyrywać, nie mam na to czasu. Chcę się tylko spotkać z Siyą. – mruknął Wędrowiec z tą swoją niepokalaną niewinnością. Już miał przejść przez swojego eterycznego lokatora z przypadku, ale ten pchnął go do tyłu swoją mizerną, ale odczuwalną mocą.

– Słuchaj uważnie! – warknął zaciskając pięść. – Kobiety lubią być zdobywane: musisz jej pokazać, że ty tu rządzisz!

– Znowu zachowujesz się jak nawiedzony. Opętałeś zepsute jedzenie z lodówki i teraz ci się odbija? – Japeś przerwał mu nim duch zaczął swój monolog o sile, zdobywaniu i rzucaniu wszystkich na boki. Chłopak powoli dorastał do myśli, że zjawa była kompletnym dupkiem i idiotą, a on ofiarował mu życie zamiast solidnego kopniaka w tyłek. Chyba jednak powinien był rozważyć opcję oddania go Cieniowi…

– Och, mój drogi, naiwny chłopcze. Ja tylko staram się ci pomóc. Moje rady są cenne: pamiętaj o tym! I ciesz się, że nie każę ci za nie płacić! – pogroził mu palcem, a Wędrowiec tylko przewrócił oczyma.

– Po prostu bądź sobą. Skoro do tej pory nie uciekła z krzykiem to znaczy, że coś w tobie widzi. – mruknął Smok siedzący na kanapie. Dalej męczył książkę kucharską. Czytanie książek to trudna rzecz, kiedy nie ma się odpowiednich palców do przerzucania stron.

Japeś na te słowa kiwnął jedynie głową, przeszedł przez tą duchową porażkę i pośpiesznie udał się w miejsce spotkania. Im mniejsza odległość dzieliła go od Siyi, tym bardziej rozpierała go radość. Chociaż starał się podchodzić do tego spokojnie, to jego wnętrze szalało na myśl o tym, że tak niewiele dzieliło go od niej.

Pomimo iż chłopak kompletnie nie zwracał uwagi na mijający czas, dotarł na miejsce o blisko godzinę za wcześnie i uradowany czekał zerkając od czasu do czasu na telefon. Uśmiech mimowolnie malował się na jego twarzy, a oczy wędrowały po przechodniach szukając sylwetki, która rozpalała jego serce w sposób niemożliwy do opisania.

To było jak ogień i lód walczące wzjamenie o przewagę, zabijające siebie na wzajem, ale jednocześnie żyjące w idealnej harmonii. Wędrowiec pozwolił temu uczuciu zawładnąć nad nim: cieszył się chwilą, wręcz rozkoszował nią. Po tym jak ona zniknęła na tak, zdawałoby się, długo, jego umysł potrzebował upaść na kolana przed tym przeogromnym szczęściem.

Siya tu była i zamierzała się z nim spotkać. To miała być pierwsza randka Japesia.

Czy mogło być lepiej?

Mefisto

#253. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.12 – W drodze na spotkanie Read More »

#251. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.11 – Oczekiwanie

6 Comments / Interpersonalnie / mefistowy

Japeś cały dzień pilnował kartki jak oka w głowie. Owszem, spowodowało to kilka niewinnych wypadków w pracy, ale cel uświęca środki. Siya zostawiła mu kontakt ze sobą! Siya – cóż za ciekawe imię! Powtarzał je w myślach wielokrotnie, jak gdyby było one zaklęciem, które miało sprowadzić ją do niego z powrotem.

Kiedy tylko dotarł do domu napisał do niej wiadomość i czekał cierpliwie na odpowiedź, lecz ta nie nadchodziła. Jego umysł szybko opanowały ponure myśli: może był zbyt nachalny? Ale czy gdyby tak było to zostawiłaby mu swój numer? Może po prostu gorzej się poczuła i musiała odpocząć? W końcu opuściła szpital szybciej niż byłoby to rekomendowane. Z drugiej strony mogła też umierać gdzieś w kącie, a Japeś nie miał nawet o tym pojęcia…

Chłopak wziął głęboki oddech i odstawił telefon na stół powtarzając sobie, że skoro wytrzymał tyle czasu bez jej towarzystwa, to może poczekać na jej odpowiedź. Nagroda czeka na cierpliwych – rzekł sobie w duchu. Niestety Wędrowiec nie należał do cierpliwych, więc męczył biedne urządzenie co kilka sekund, aby przekonać się, że wyczekiwana wiadomość wciąż nie przyszła. Próbował szukać sobie zajęć, ale jego myśli uciekały w jej stronę. Ciężko było zapanować nad płomieniem, który płonął w jego sercu. Nie po ostatnich wydarzeniach.

Krążył wokół telefonu jak sęp. Trzymało go to w napięciu i ekscytacji, ale i dawało nadzieję na trwanie w tym niesamowitym uczuciu. Zastanawiał się, czy ona czuła się podobnie, czy lubiła go za to, że był tym niepozornym i nieporadnym chłopakiem, co wpadł na nią na tamtym festynie? Chyba musiała go lubić skoro dała mu swój numer, czyż nie?

Z drugiej strony czuł niepokój. W końcu mogła podać mu fałszywe dane, aby się go pozbyć. Widział przecież takie sytuacje w telewizji! Dlatego też mogło nie być żadnej odpowiedzi! Tylko te dziewczyny używały tego podstępu do spławienia swoich adoratorów, a jego wtedy przy niej nie było. O losie – jakie to było wszystko trudne! Dlaczego w jego głowie kłębiło się tyle czarnych myśli skoro powinien to być jeden z najszczęśliwszych dni jego ludzkiego życia?

Postanowił wziął prysznic, aby odpocząć od wszystkich niepewności. Wypełnił swoją głowę rozterkami dotyczącymi życia codziennego. W myślach starał się debatować ze sobą na temat tego, czy lepsza będzie odżywka o zapachu jagód, czy kokosu. Chociaż przykładał się do tego z całych sił, wciąż uciekał do niej. Woda ciekła po jego ciele, a on stał z butelką płynu pod prysznic w ręce i zadawał sobie setki tysięcy pytań na minutę.

Wtem rozległa się wibracja w telefonie. Normalnie pewnie by jej nie usłyszał, ale teraz był wyczulony na wszystko. Zerwał się natychmiast i będąc kompletnie gołym dopadł komórkę, na ekranie której pojawiła się wiadomość od Siyi. Przez chwilę gubił się w słowach – chyba z radości – aby na koniec dostać najlepszy prezent: zaproszenie na spacer. Pośpiesznie, ale z należytą czcią odpisał jej, a po krótkiej chwili otrzymał odpowiedź w postaci uśmiechniętej buźki. Nie mogło być po prostu lepiej!

W tym samym momencie do salonokuchni wszedł duch. Właściwie to wyszedł z figurki psa, którą w wolnych chwilach opętywał i zmuszał do latania po pomieszczeniu. Zmierzył zupełnie nagiego Japesia wzrokiem i zagwizdał rozbawiony.

– Wiesz, gdybyś był dziewczyną to za takie coś dałbym ci 10 na 10, ale że jesteś facetem to maksymalnie 3. – rzekł do Wędrowca, który zorientował się, że stoi przed duchem jak go magia stworzyła, więc natychmiastowo odwrócił się, wpadł do łazienki i złapał za ręcznik, aby owinąć co wrażliwsze części ciała.

– Aż 3? – zdziwił się Smok odrywając wzrok od książki. Odkąd komputer Japesia rozstrzaskał się o ścianę, a chłopak nie wykazywał chęci do kupna kolejnego, Prastary Byt zadowalał się czytaniem poradników kucharskich zamiast obserwować wyczyny swego podopiecznego w pracy na jego mocno już rozbudowanej stronie fanklubu.

– No wiesz, za odwagę. Mało kto z takim wyglądem odważa się wyjść nago do publiczności. – duch wzruszył swoimi eterycznymi ramionami.

– Takim wyglądem? – Japeś wypadł z łazienki w ręczniku owiniętym wokół pasa. Jego wzrok zdradzał zirytowanie pomieszane z radością. Ten chłopak był po prostu chodzącą zagadką emocjonalną!

– No wiesz, nie chcę być uprzejmy, ale wyglądasz jak idealna ofiara napadu. – zjawa rozsiadła się wygodnie na krześle przyjmując pozę eksperta od porad modowych.

– Japesiu nie słuchaj go. On nie ma nic w głowie. Widać zresztą… – rzucił od niechcenia Smok licząc, że ta konwersacja zakończy się, a on będzie mógł poznać przepis na przepysznie wyglądające babeczki truskawkowe.

– Odezwał się chodzący dom dla pcheł… – duch mruknął pogardliwie do Pradawnego i zwrócił się z powrotem w stronę chłopaka. – Powinieneś zrobić coś ze swoim wyglądem. Wyglądasz jak ostatnia pierdoła. Nie wyrwiesz dziewczyny w ten sposób!

– Zmienić wygląd? Ale co… Chwila! Skąd o niej wiesz! – Japeś warknął groźnie, aż podłoga zatrzęsła się od podmuchu magicznej energii. Sąsiadka na pewno przyjdzie suszyć mu o to głowię. To bardziej jak pewne…

– Bo ja… Ten… No! On mi powiedział! – krzyknął duch i przeleciał przez ścianę kryjąc się w pierwszym lepszym przedmiocie. Chłopak westchnął ciężko, spojrzał na Smoka, który ponaglająco merdał ogonem. Wzrok Prastarego mówił sam za siebie: “powiedziałem mu, no i co z tego”. Wędrowiec wykończony wrócił pod prysznic, aby zmyć z siebie resztę dnia. Chociaż rozpierało go szczęście to wciąż czuł się zmęczony tą huśtawką nastrojów. Potrzebował odpoczynku, aby się przygotować!

Jutro czekał go wielki dzień!

Mefisto

#251. Wędrowiec z Krańca Czasu cz.11 – Oczekiwanie Read More »